2. Voorkom infuusletsel bij de allerkleinsten
  3. Ik kom in actie!
I

Ik kom in actie!

Ivo Heus
Afgesloten Je kunt niet meer doneren
van totaal € 1.000 (93%)

10 jaar geleden werd onze dochter met 24weken geboren en zagen wij met eigen ogen hoe belangrijk, intensief maar ook moeilijk de zorg op de NICU is.

Als je kindje op de NICU komt te liggen dan is dat niet zonder reden, er is hulp nodig en heel vaak komt deze hulp in de vorm van een infuus voor medicatie. Als het gelukt is om een infuus aan te brengen dan is het belangrijk dat deze goed zit en ook goed blijft zitten. Een baby heeft nog niet de mogelijkheid om aan te geven dat het infuus niet goed zit. Dus de verpleging zal dit actief moeten controleren. Het is voor de verpleging niet mogelijk om continue bij het patiëntje te blijven voor de controle.

Op zoek naar een oplossing vond het team van de Utrechtse NICU een monitor voor infusen. Een sensor houdt dan met behulp van bijna infrarood licht in de gaten of er vocht uit het bloedvat lekt. Zodra dat gebeurt, klinkt een alarm. Op de NICU in Utrecht hebben de artsen en verpleegkundigen er onlangs een week mee mogen proefdraaien. De meerwaarde werd al snel duidelijk, dankzij de registratie die ze als enige ziekenhuis bijhouden: in de week dat ze de monitor gebruikten, had geen enkel kind een infuusletsel, terwijl ze de periode ervoor en erna het aloude patroon zagen. ‘Het is’, zei een van de verpleegkundigen, ‘alsof er een engeltje over onze schouder meekijkt.

Bekijk alle
26-09-2023 | 14:27
13-08-2023 | 17:04
11-08-2023 | 15:51 Ik vind het zo'n aangrijpend verhaal. De kinderen hebben het al zwaar en dan gaat het ook nog mis met het infuus. Dat raakt mij enorm. De actie vind ik fantastisch!!
10-08-2023 | 17:11
10-08-2023 | 07:23 Zelf ooit ook te vroeg geboren, met een moeilijke start. Ik voel als ik de foto's van anderen zie altijd aan mijn lichaam dat je die ervaringen een heel leven meedraagt. Dus minder narigheid loont voor ieder kind.
Bekijk alle

10 jaar geleden

 11-07-2023 | 08:12 Los van de gebruikelijke misselijkheid ging tot de 24ste week alles goed. Ons kleintje was zeer bewegelijk en we voelden de baby al best snel schoppen en bewegen. De 20 weken echo was ook goed en dan denk je mooi dat hebben we gehad, nu 'ff' de rest uitzitten en laat ons kindje maar geboren worden. Dat liep dus wel even anders.Ik was die avond naar een voetbal wedstrijd van Fc Utrecht en mijn vrouw was thuis bezig om een andere vakantie bestemming te zoeken. Wij wilden in het najaar nog op vakantie gaan, ik zou dan gaan duiken en mijn vrouw zou dan van de zon genieten. Helaas zorgde de onrust in Egypte er voor dat onze vakantie niet door kon gaan dus wij moesten een andere bestemming zoeken. Toen ik thuis kwam van de wedstrijd lag mijn vrouw al in bed maar ze sliep nog niet, ik merkte dat ze met opgetrokken benen in bed lag en vroeg of ze het koud had. Ze bleek de hele avond al een beetje last van krampen te hebben en ging nog maar even naar de wc. Toen ze terug kwam zag ik aan haar dat ze toch het idee had dat het niet goed zat. Er zat namelijk wat bloed bij de urine.We hebben toen het noodnummer gebeld en we zijn via de telefoon goed geholpen en waren eigenlijk al redelijk gerustgesteld dat het wel goed zou zitten. In eerste instantie wilde de mevrouw ons de volgende ochtend voor een controle zien maar uiteindelijk leek het haar toch beter als we die avond even langs het ziekenhuis gingen. Ze vertrouwde het toch niet helemaal dat mijn vrouw de hele tijd pijn had en ze wilde ook controleren waar het bloed vandaan kwam. Ze gaf toen nog aan dat wij dan gerustgesteld zouden zijn en rustig konden slapen.In het ziekenhuis was het eerste wat ze deden naar het hartje luisteren. Dat klonk gewoon goed en nu wilde ze alleen nog even kijken waar het bloed vandaan kwam, dit kon namelijk een blaasontsteking betekenen. Nou dat bleek het dus niet te zijn. Mijn vrouw had al volledige ontsluiting en de pijn die ze voelde waren dus weeen. Dat was een klap in ons gezicht. Ze was net 24 weken en 5 dagen zwanger, iedereen snapt dan wel dat het dan niet goed is als je volledige ontsluiting hebt. Wij hebben van te voren bewust voor een verloskundigepratijk gekozen die verbonden was aan een universitair ziekenhuis. Die avond waren wij in het wkz in utrecht en dus eigenlijk meteen op de juiste plek.Mijn vrouw mocht nu niet meer opstaan en moest blijven liggen. Er werden meteen verschillende testen gedaan om na te gaan of ze wel of niet met een behandeling zouden starten. In Nederland ligt de grens op 24 weken maar dan hangt het er nog wel vanaf hoe het kindje het maakt en of het qua lengte en gewicht wel goed gegroeid is. Als dit niet het geval zou zijn dan wachten ze gewoon af hoe het verder gaat. Ze geven je dan geen medicijnen en ze zullen ook geen keizersnede doen als ze zien dat het niet goed gaat met het kindje. Dit is hard maar er moet natuurlijk ergens een grens liggen en die ligt in Nederland bij 24 weken.Wij zaten op een paar dagen na gelukkig save en voor de 24 weken was ons kindje zelfs groot. Ik praat hier trouwens nog steeds over kindje omdat wij op dit moment ook nog niet wisten of we een jongetje of een meisje zouden krijgen. Mijn vrouw heeft toen meteen weeenremmers en een medicijn voor de longrijping gehad. Dit laatste was op dat moment het belangrijkste. De longen zijn met 34 weken zwangerschap pas volgroeid en met dit medicijn proberen ze om dit proces te versnellen. Dit medicijn wordt meestal 2 keer gegeven en is pas echt effectief na 24-48 uur.Ondertussen kwam er ook iemand uitleggen wat ons te verwachten stond. De weeenremmers zouden er voor zorgen dat het iets gerekt zou worden maar langer dan 48uur zou echt niet mogelijk zijn. Verder kregen wij te horen dat er 50% kans was dat het kindje wel of niet levend geboren zou worden. Als het levend geboren zou worden dan was er 33% kans dat het een zware afwijking zou hebben, er was 33% kans dat het een kleine afwijking zou hebben en 33% kans dat het gezond zou worden geboren. Dit was nogmaals hard maar wij vonden het persoonlijk wel prettig dat we wisten waar we aan toe waren. Ik heb liever dat men duidelijk is dan dat ons niet alles verteld wordt.Vervolgens begon er een lange nacht waar we niets anders konden doen dan wachten en proberen wat rust te pakken. Gedurende de nacht is ons kindje natuurlijk in de gaten gehouden dmv echo's en hartfilmpjes. Uiteindelijk hebben wij rond 4 uur snachts toch besloten de ouders te bellen. We hebben hier eerst nog mee gewacht want je weet gewoon dat men na zo'n belletje niet meer zal slapen. Wij kwamen rond 23.45 in het ziekenhuis aan en de volgende ochtend om 11.23 is onze dochter Eva geboren. Ze was 800gr en 35cm groot. Om een inschatting te geven, pak een balpen en je zal ongeveer kunnen zien hoe groot haar romp was. Het mag duidelijk zijn dat de bevalling niet veel voorstelde. Ik geloof dat mijn vrouw 2 persweeen had en toen was het al klaar. Ik mocht nog de navelstreng door knippen en toen ging alles heel snel. Onze dochter werd in een plastic zak gedaan (dit is de beste oplossing om haar zo warm mogelijk te houden) en vervolgens was het rennen naar de andere kamer. Dit vind ik nog steeds een apart idee. In de kamer naast die van mijn vrouw zat dus een compleet team klaar om onze dochter op te vangen en meteen te gaan behandelen. Om naar die kamer te gaan nam de zuster/arts/verloskundige (sorry de details ben ik even kwijt) onze dochter mee de kamer uit, de gang op en vervolgens de kamer in waar het team klaar stond.Het team heeft vervolgens gekeken of onze dochter zelf kon ademen, ze hebben een infuus aangelegd in haar armpje (erg knap om te zien hoe ze dat voor elkaar kregen) en een navellijn. Een navellijn is een infuus in de 2 aders in de navel die een bepaalde periode na de geboorte nog gebruikt kan worden. Het team is altijd blij als het lukt om daar een infuus aan te leggen omdat dat infuus langer gebruikt kan worden dan die in de armpjes of beentjes. De aders in armen en benen zijn met 24 weken zo klein en dun dat die na een korte tijd al weer sluiten en dat er een nieuw infuus aangelegd moet worden. Dit is moeilijk en lukt niet altijd maar zorgt natuurlijk ook voor stress bij de kleine meid en dat wil je ook niet. Het ademen ging wel maar ze hebben haar uiteindelijk toch aan de volledige beademing gelegd omdat ze zagen dat het Eva te veel kracht koste om te ademen.Eva heeft uiteindelijk ongeveer 22 weken in het ziekenhuis gelegen. Dit is een emotionele en heftige periode geweest maar gelukkig is het allemaal goed gekomen. Wat waren we blij toen we eindelijk met onze dochter mochten buidelen. Het was spannend toen onze dochter na ongeveer 4 weken toch geopereerd moest worden aan haar ductus. De overgang van de NICU naar de Highcare was een mooie stap maar ook weer spannend omdat er een heel ander team voor onze dochter ging zorgen. De overgang van het wkz naar het streekziekenhuis was weer een stap dichterbij huis maar was ook weer spannend want daar waren natuurlijk andere regels en was er ook weer een ander team die voor Eva ging zorgen. Het weekje terug in het wkz omdat haar ogen gelaserd moesten worden was ook weer spannend maar daarna ging het gelukkig heel snel de goede kant op. Inmiddels is Eva bijna 10 jaar. Op school gaat het heel erg goed en ook met het sporten doet ze fanatiek mee. Op wat kleine dingen na heeft ze weinig overgehouden aan de extreme vroeggeboorte.
Lees meer