Rox, een prachtige dame

Rox is een prachtig dametje die geboren is met 26 weken. Ze woog rond de kilo bij haar geboorte. Ze doet goed haar best, maar heeft ondersteuning nodig voor haar ademhaling en intraveneuze voedingstoffen via een infuus.

In de nachtdienst vraagt een nieuwe intensive care cursist aan mij of ik even mee wil kijken naar het infuusje, de verpleegkundige heeft goed gezien dat dit infuus niet meer goed zit. Het armpje is gezwollen, wat een teken is dat het infuus niet meer goed zit. Samen meten we de zwelling om het objectief te maken. Eerst meet je het langste gedeelte van de zwelling (X), daarna meet je vanaf de langste vinger tot aan de oksel (Y).
X delen we door Y x 100, We berekenen een zwelling van 27%. De kleur van het armpje is mooi roze, wat een goed teken is. We besluiten voorzichtig de pleisters los te maken. Gelukkig zijn er geen afwijkende plekken. We plaatsen een gaasje eromheen en proberen een nieuw infuus te prikken.
Nog geen 5 minuten later halen we het gaasje af van het oude infuus, meteen valt op dat er nu een necrotische plek zichtbaar is Wij kijken elkaar aan en hebben allebei de vragende blik …..”dat zat er net toch niet?”

De voedingstoffen die we over een perifeer infuus geven kunnen schadelijk zijn voor weefsel als het infuus niet meer in het vat zit. Bij het inbrengen van een infuus kan je een vat al beschadigen zonder dat je het door hebt, beweging van de patient, oedeem, of een infuusvat die poreus is, zijn ook redenen dat een infuus niet meer goed komt te zitten.

Helaas moeten we deze plek  gaan behandelen. Dit kunnen we doen met Hyaluronidase, dit breekt enzymen af en zorgt dat verdere verspreiding van schadelijke infuusvloeistof in de weefsel verder voorkomen wordt. Met een kleine naaldje prikken we meerdere keren rondom de aangedane plek. Daarna wikkelen we een luier om het armpje heen, door de prikgaatjes lekt vaak veel vloeistof.

De cursist vind het erg vervelend dat Rox zo’n nare plek heeft. Heel herkenbaar, heb hier zelf ook al eens een slapeloze nacht over gehad. Helaas is dit niet altijd te voorkomen. Het menselijk oog kan niet waarnemen wat er in een bloedvat gebeurd. We controleren regelmatig het infuus en roepen bij twijfel altijd een collega erbij. Maar je loopt eigenlijk altijd achter de feiten aan.

Als ik mijn bed induik kan ik alleen nog maar wegdromen bij het feit dat er hopelijk snel een oplossing komt voor dit probleem. Een apparaat dat in een heel vroeg stadium detecteert dat een infuus niet meer goed zit, zou fijn zijn.

Jozua